Opinie: Vinger aan de pols van het Waddengebied
Het aantrekken van slib en de stijging van de zeespiegel heffen elkaar voorlopig nog op in het Waddengebied. Maar als het water verder stijgt is de toekomst van Wadplaten na 2050 niet zeker, blijkt uit ‘Wadden in Beeld 2020’. Door Jelle Rijpma en Rick Hoeksema.
De tapuit maakt een comeback op Texel en de strandplevier op Ameland. Vismonitoring in de Eems laat zien dat er relatief weinig soorten en exemplaren voorkomen. Klimaatverandering leidt mogelijk op termijn tot een juridisch dilemma. Zo maar een aantal ontwikkelingen in het Waddengebied die beschreven staan in Wadden in Beeld 2020. Dit boekje houdt jaarlijks de vinger aan de pols van het Werelderfgoed Waddenzee. Een uiterst nuttig instrument voor beheerders, bestuurders en beleidsmakers.
Belangrijk punt in deze editie is de zeespiegelstijging. Het onderzoeksprogramma kustgenese 2.0 biedt nieuwe inzichten in de volumes zand en slib die de Waddenzee naar zich toe trekt als gevolg van de stijgende zeespiegel. Heft het aantrekken van slib en de stijging van het water elkaar op? Tot 2050 waarschijnlijk wel, zeggen de onderzoekers. Als de zeespiegelstijging daarna doorzet, komt er een limiet aan het volume zand en slib dat door een zeegat kan stromen. Op termijn betekent dit dat de wadplaten verdwijnen, als eerste in de westelijke Waddenzee.
